دلیل تعجب برانگیز اختلالات تمرکزی در کودکان از دیدگاه کاردرمانی

این روزها ما مدام مطالبی را در مورد کودکانی  می شنویم که با مشکلات توجه دست و پنجه نرم می کنند - کودکانی که نمی توانند یکجا نشسته و بر روی تکالیف مدرسه خود تمرکز کنند و کودکانی که انقدر پریشانند که نمی توانند کارهای روزمره ساده خود را انجام دهند.

قدرت ستون فقرات در متمرکز نمودن توجه کودکان چه نقشی دارد؟

شاید این سوال من از نظر شما یک سوال مسخره باشد. اینطور نیست؟ قدرت ستون فقرات  در متمرکز نمودن توجه کودکان چه نقشی دارد ؟ اما من از این که این سوال را از شما پرسیده ام خوشحالم و در اینجا می خواهم برخی از موارد رایجی را که ما در درمان مبتنی بر مدرسه تجربه می کنیم با شما در میان بگذارم
هنگامی که بچه ها دارای استقامت عضلانی خوبی نباشند، نمی توانند برای مدت زمان طولانی در یک وضعیت خاص بنشینند. پس چه کار می کنند؟ آنها مدام حرکت می کنند و تکان می خورند. جای خود را تغییر می دهند، دراز می کشند، تکیه می دهند، و بی قراری می کنند. پس جای تعجبی هم وجود ندارد که وقتی آنها در حال انجام این حرکات هستند، نمی توانند به معلمان خود و یا برگه ای که برای انجام تکالیف به آنها داده شده توجه نمایند و یا در ازمون ها شرکت کنند.

کودکان دارای عضلات مرکزی ضعیف نیز باید مدام بر روی داشتن موقعیت درست و صحیح، تمرکز کنند و لذا به انجام سایر وظایف آکادمیک و سایر کارهای زندگی روزمره چندان توجهی نخواهند داشت.

-از آنجا که آنها در تلاشند تا شرایط فیزیکی و بدنی خود را در موقعیت خوبی حفظ کنند، اغلب نا امید هستند و زمانی که با وظایف و فعالیت های به ظاهر ساده احاطه می شوند احساس بی قراری می کنند. زیرا اینگونه کودکان توانایی رسیدگی به هر دو وظیفه را به طور هم زمان ندارند

هنگامی که کودکان "ثبات پروگزیمال" نداشته باشند (به عنوان مثال از داشتن قدرت ستون فقراتمحروم باشند)، اغلب با وظایفی که به هماهنگی های حرکتی خوب نیاز دارند مانند دست خط، کاردستی های ریاضی یا کار با قیچی، مشکل خواهند داشت. از آنجا که این فعالیت ها برای کودکانی که دارای ضعف عضلانی اصلی هستند بسیار چالش برانگیز است، آنها به راحتی علاقه و توجه خود را از دست می دهند، در انجام کارهای خود عجله می کنند و یا قبل از اینکه حتی تلاش کنند، دست از کار بر می دارند

ضعف هسته ای به معنای مشکل در حفظ وضعیت بدنی مناسب است و مشکل در حفظ وضعیت بدنی مناسب نیز  مانع از تمرکز توجه بصری بر روی کار در حال انجام می شود. هنگامی که یک کودک مدام تکیه می کند، بر روی میزش خم می شد و یا بر روی آن دراز می کشد ، احتمالا دیگر نمی تواند به معلمی که در جلوی کلاس ایستاده  توجه کند و یا کاغذ یا کتابی را که روی میزش قرار دارد مشاهده نماید.

کودکان مبتلا به عضلات مرکزی ضعیف اغلب از انجام فعالیت های حرکتی ای که در آنها کل بدن درگیر می شود (کوهنوردی، پریدن، ورزش های تیمی) اجتناب می کنند، زیرا اینگونه کارها برای این کودکان فوق العاده چالش برانگیز هستند . بنابراین، این احتمال وجود دارد که این کودکان ورودی های حسی ای را که برای انجام این نوع فعالیت ها لازم هستند، و می توانند به آنها در تنظیم رفتار و توجهشان کمک کنند دریافت ننمایند.
در حالی که دلائلی زیادی برای توجیه مشکلات عدم توجه کودکان وجود دارد، ما فکر می کنیم که بررسی دقیق تر قدرت هسته ای می تواند سر نخ این ماجرا باشد.