مقایسه ویژگیهاي آوایی- واجی و صرفی- نحوي کودکان مبتلا به اوتیسم با کودکان سالم

 اختلال در ویژگیهاي زبانی یکی از بارزترین مشخصه هاي کودکان مبتلا به اوتیسم است. همچنین شامل مشکلاتی در زمینه شناختی و زبان است درحالیکه ژنتیک یکی ازعوامل بروز اوتیسم است .اوتیسم در تمامی نقاط دنیا، اوتیسم نوعی اختلال است توسط هرعاملی که سیستم عصبی مرکزي را تحت تاثیر قرار میدهدایجاد میشود و در تمام سطوح اجتماعی و اقتصادي و در تمام گروههاي نژادي و قومیتها دیده میشود.علائم اوتیسم معمولاً بین 18 تا 36 ماهگی قابل مشاهده است .

گفتار طوطیوار (تکرار کلمات و جملات، بدون درك معنی آنها( واژه سازي(Neologism _یعنی استفاده از کلمات ساختگی به جاي اسامی رسمی اشیاء (مثلاً وقتی گفته میشود: " فلانی زمین خورد" فکر می-کنند که زمین چیزي خوردنی است).یکی از ویژگیهاي مبتلایان به اوتیسم تاخیر زبانی با شدت ودرجات مختلف است .که تفاوت های فردی زیادی در میان آنها دیده میشود. زیرا برخی از آنها هرگز در طول زندگی خود صحبت نمیکنند، درحالیکه برخی دیگر، دارای  روانی گفتار هستند.

مبتلایان به اوتیسم شدید، ممکن است گنگ باشند و یا حداقل سطح گفتارآنها بصورت پژواك-گویی باشد . کودکان مبتلا به اوتیسم، در زمینههاي آوایی-واجی و صرفی-نحوي با مشکلات بیشتري نسبت به کودکان سالم همسن خود روبرو هستند.در زبانهاي مختلف، پژوهشهاي فراوانی در مورد ویژگیهاي زبانی مبتلایان به اوتیسم انجام شده است. Lewis وهمکاران در سال 2007 نشان دادند که تفاوت زیادي بین تواناییهاي زبانی کودکان مبتلا به اوتیسم و کودکان سالم همسن آنها وجود دارد.

 و همچنین نشان داد که ناهمگونی هایی در مهارتهاي زبانی کودکان مبتلا به اوتیسم وجود دارد. در گفتار حدود یک چهارم از آنها هیچ اشکال دستوري دیده نشد، اما در سه چهارم بقیه اشکالات دستوري وجود داشت.در پژوهشی دیگر، نتایج بررسی گفتار کودکان مبتلا به اوتیسم مشخص کرد که تعدادي از کودکان در تولید ترکیبات چندهجایی و همخوانها با مشکل روبرو بودند . با بررسی گفتار مبتلایان به اوتیسم و مقایسه نتایج با افراد سالم، به این نتیجه رسید که مبتلایان به اوتیسم بیشتر ازکودکان سالم تکیه را در هجاي نامناسب بهکار میبرند (14 .(Bartolucci و همکاران در سال دریافتند که اگرچه نحوه فراگیري واج شناسی در این کودکان شبیه به کودکان سالم بود، اما با تاخیر صورت میگرفت؛ از سوي دیگر، کودکان مبتلا به اوتیسم خطاهاي بیشتري در جابه جاکردن آواها داشتند. Flusberg در تحقیقش دریافت که کودکان مبتلا به اوتیسم درمقایسه با افراد سالم به طور معناداري توانایی استفاده از زمان گذشته را نداشتند .

پژواك گویی در گفتار حدود 75 %از مبتلایان به اوتیسم دیده میشود .

پژواكگویی دو نوع دارد:

•  پژواكگویی آنی(echolalia Immediate)

پژواكگویی آنی ، تکرار یک واژه یاگروهی از واژهه اي گفته شده ي فردي دیگراست

• پژواكگویی با تاخیر(echolalia Delayed )

پژواكگویی با تاخیر، بازگویی یک عبارت بعد از گذشت مدتی از بیان آن است به عنوان مثال وقتی از یکی از کودکان مبتلا به اوتیسم پرسیده شد " کتاب داري؟" در جواب به جاي "من کتاب

دارم" گفت: "منم کتاب داري". این مورد نمونهاي از پژواك-گویی آنی است.

-55 %از کودکان مبتلا به اوتیسم در جملاتی که تولید میکردند حروف اضافه را به کار نمیبردند و یا اشتباه به کار میبردند، از جمله اینکه به جاي اینکه بگویند "از پله بالا رفت"، میگفتند "پله بالا رفت". به عنوان نمونهاي از کاربرد اشتباه حروف اضافه میتوان به این مورد اشاره کرد که یکی از کودکان مبتلا به اوتیسم در حالی که کتاب روي میز قرار داشت جمله "کتاب زیر میزه" را تولید کرد. 10 %از کودکان سالم نیز حروف اضافه را در جملاتشان به کار نمیبردند، اما هیچ یک از آنها حروف اضافه را اشتباه به کار نبردند. حذف حروف اضافه که هم در گفتار کودکان سالم و هم کودکان مبتلا به اوتیسم دیده شد میتواند به منظور کوتاه کردن جمله و آسانتر شدن بیان آن صورت گرفته باشد. 

درحالیکه تمام کودکان سالم شکل منفی افعال را به درستی به کار میبردند، 10 %از کودکان مبتلا به اوتیسم در بیان شکل منفی افعال مشکل داشتند. به این صورت که به عنوان مثال کودك به جاي اینکه عنصر نفی را به ابتداي فعل اصلی اضافه کند، فعل کمکی را منفی میکرد، مثلاً به جاي اینکه بگوید "نگفته بود" میگفت "گفته نبود". کودکان مبتلا به اوتیسم تمایل به استفاده از شکل مفرد اسمها داشته اند. آنها حتی براي اشاره به اسامی جمع، اسم مفرد را به کار میبردند.به عنوان مثال، میتوان استفاده از "کتاب" به جاي "کتابها" را ذکر کرد. برخی از کودکان مبتلا به اوتیسم نیز که اسامی را به صورت جمع به کار میبردند تنهااز پسوند "-ها" استفاده میکردند، و به جاي کلماتی مثل"پرندگان" و "سبزیجات" از "پرندهها" و "سبزيها" استفاده میکردند. جمع مکسر نیز در گفتار آنها دیده نشد.

20 %از کودکان مبتلا به اوتیسم صفات اشاره را به درستی بهکار نمیبردند، اما تمامی کودکان سالم آنها را بدون اشتباه به کار میبردند. در زبان فارسی دو صفت اشارهي "این"واینها" براي اشاره به نزدیک و دو صفت اشارهي"آن" و "آنها" براي اشاره به دور استفاده میشوند. بعضی از کودکان مبتلا به اوتیسم براي اشاره به اشیاء نزدیک و یا دور صفت اشاره مناسب را به کار نمیبردند. به عنوان مثال، یکی از کودکان مبتلا به اوتیسم در اشاره به گلدانی که دور از او قرار داشت به جاي اینکه بگوید "آن چیست؟"میگفت "این چیست؟" عدم کاربرد صحیح صفات اشاره توسط برخی از کودکان مبتلا به اوتیسم نشان دهنده این است که این کودکان بین اسامی مفرد و جمع و اشیاء دور و نزدیک تمایزي قائل نیستند.

در تولید همه کودکان مبتلا به اوتیسم جملات مرکب مشاهده نشد. این کودکان جملات کوتاه شامل دو یا سه کلمه تولید میکردند. به علاوه، کاربرد حروف ربط و ضمیر موصولی که" هم در گفتار آنها دیده نشد.  این نشان میدهدکه کودکان مبتلا به اوتیسم هنوز به سطح زبانی مورد انتظار  براي تولید جملات مرکب که در کودکان سالم هم وجود دارد نرسیده اند و ضعیفتر عمل میکنند.

لینک منبع